CONFITEOR - Jaume Cabre

Τι είναι τελικά το Confiteor; Ένα μυθιστόρημα; Ένας απολογισμός ζωής; Ένα γράμμα ερωτικής εξομολόγησης και ομολογίας αγάπης; Μια ομολογία ενοχής και μια κραυγή για συγχώρεση; Ή μήπως όλα αυτά μαζί;
Ο Καμπρέ έχει συνθέσει μια εντυπωσιακή ιστορία στην οποία έχουν χωρέσει όλα τα συναισθήματα: χαρά, λύπη, φόβος, απόγνωση, ντροπή, αγάπη, πάθος, πόνος, απογοήτευση, ικανοποίηση και ό,τι άλλο μπορεί να νιώσει κάποιος. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός ότι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα "λαβύρινθο" ιστοριών γύρω από ένα αντικείμενο (το βιολί), που φτάνει πολύ πίσω, ακόμα και στο πως έφτασε να φυτρώσει το δέντρο από το ξύλο του οποίου φτιάχτηκε. Και μέσα από την εξιστόρηση περνάμε από σημαντικούς σταθμούς της ευρωπαϊκής ιστορίας...μεσαίωνας, Ιερά Εξέταση, δικτατορία του Φράνκο, ναζισμός και Άουσβιτς...μέχρι τη σύγχρονη Ισπανία και το τέλος του Αντριά. 
Ένα δύσκολο ανάγνωσμα που απαιτεί την απόλυτη προσοχή σου, καθώς οι επιμέρους ιστορίες του βιβλίου είναι πολλές και τις περισσότερες φορές το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν και οι διάφοροι χαρακτήρες μεταξύ τους, σε βαθμό που αν δεν έχεις καθαρό μυαλό, μπορείς εύκολα να χάσεις τον ειρμό της ιστορίας. Ένα βιβλίο που σίγουρα μπορεί να ξαναδιαβαστεί με την σιγουριά ότι η δεύτερη ανάγνωση θα σου φανερώσει πτυχές που δεν αντιλήφθηκες αρχικά. 
Ο ήρωάς μας, ο Αντριά, σαν παιδί προσπαθεί να ξεφύγει από τις προσδοκίες των γονιών του και να χαράξει το δικό του δρόμο, και σαν ενήλικος αναζητά στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του τον χαμένο του έρωτα, κατορθώνοντας τελικά να τον ξαναβρεί και να βιώσει την ευτυχία, έχοντας όμως σαν μαύρο σύννεφο από πάνω της την σκοτεινή ιστορία της δικής του οικογένειας.
"...Ναι, για πολλούς λόγους ήταν λάθος να γεννηθώ σ' εκείνη την οικογένεια. Αυτό που με στεναχωρούσε με τον πατέρα ήταν ότι ήξερε μονάχα πως ήμουν γιος του.."
Αυτή την ιστορία από την οποία δεν μπορεί ν' αποδεσμευτεί και έτσι χάνει τελικά τον πιο σημαντικό άνθρωπο, τον έρωτά του, τη Σάρα. Πόσο πόνο, πόση αλήθεια, πόση αγάπη κρύβουν τα λόγια του..."Και στο σπίτι συνέχισα να μιλάω μαζί σου, να θυμάμαι τα πράγματα που σου έλεγα. Και μερικά χρόνια αργότερα σου γράφω βιαστικά, ώστε να μην πεθάνεις τελείως, όταν  δεν θα είμαι πια εδώ. Τα πάντα είναι ψέμα, το ξέρεις. Είναι όμως και μια μεγάλη και βαθιά αλήθεια, που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τη διαψεύσει. Είμαστε εμείς, εσύ και εγώ. Είμαι εγώ, με σένα, φως της ζωής μου..."
Και μετά την απώλεια αυτή, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Έναν δρόμο και ένα τέλος, που δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει και να μιλήσει απευθείας στην καρδιά σου. Εν κατακλείδι αυτό νομίζω ότι κάνει το Confiteor, αφού σε οδηγήσει σε αμέτρητους διαφορετικούς δρόμους καταλήγει να στοχεύσει απευθείας στην ψυχή σου και να σε κάνει να αναρωτηθείς αν τελικά η ζωή σου είναι μια αλληλουχία συμπτώσεων ή αν τελικά όλα είναι προδιαγεγραμμένα.